Timmermans: wie topjob wil moet niet te veel vijanden maken

Frans Timmermans werd het dus toch niet. Hoewel er op de G20 in het Japanse Osaka een akkoord was gesloten tussen enkele Europese leiders dat zou hebben geleid tot de benoeming van Timmermans, ging de positie van voorzitter van de Europese Commissie dinsdag naar Ursula von der Leyen.

Doortastend optreden tegen Oost-Europese landen

Dat Timmermans überhaupt in aanmerking kwam was voor een groot deel te danken aan zijn zichtbare en op het oog doortastende optreden de afgelopen jaren. Als vice-voorzitter en Europees Commissaris van Rechtsstatelijkheid en het Handvest van de Grondrechten startte hij procedures tegen een reeks Oost-Europese landen.

Timmermans onacceptabel

Hij sleepte Polen voor het Europese Hof van Justitie om wijziging van de regels voor de benoemingen van rechters bij het Poolse hooggerechtshof tegen te houden. Tegen Hongarije startte hij een procedure over de zogenaamde ‘Stop Soros’-wetgeving die het hulp geven aan asielzoekers in sommige gevallen strafbaar stelde. Ook waarschuwde hij Roemenie over aanpassingen van de regels voor de rechtspraak.

Daarmee speelde hij zichzelf duidelijk in de kijker. Tegelijkertijd maakte hij zich zo ook zeer impopulair in Oost-Europa. Hoe impopulair bleek dinsdag nog eens toen de Tsjechische premier Adrej Babis hem mede namens enkele andere landen ‘onacceptabel’ noemde.

Timmermans zocht confrontatie met Salvini

De Oost-Europese impopulariteit had hem op zich niet de kop hoeven te kosten, daarvoor hebben de ‘Visograd-landen’ te weinig gewicht in de stemverhoudingen in de Europese Raad. Maar Timmermans maakte zich ook in andere delen van Europa impopulair. Zo zocht hij ook meermaals de confrontatie met de Italiaanse vice-premier Matteo Salvini. In februari zei Timmermans bijvoorbeeld nog dat Salvini leugens verspreidde. 

Salvini maakte dit weekend duidelijk hoe hij over Timmermans dacht. “Een man van links die de Europese Commissie voorzit, die zullen we zeker niet steunen.” Premier Conte kreeg desondanks de handen vrij om in Brussel te onderhandelen. Hij stelde dinsdag echter fijntjes dat Italië de voorkeur had voor een vrouwelijke kandidaat. Dat werd dus de Duitse Ursula von der Leyen.

Niet te veel vijanden maken voor topjob

Ondanks zijn lange diplomatieke staat van dienst, wist Timmermans dus niet de balans te houden tussen doortastend optreden en tegelijkertijd niet te veel vijanden maken. Dat resulteerde er uiteindelijk in dat de hoogste baan toch aan hem voorbij ging. De parallel met het bedrijfsleven is duidelijk. Wie ambieert de stap te maken naar de hoogste baan moet zichtbaar en doortastend zijn, maar wel altijd oog houden voor de verhoudingen.