Verwond, maar nimmer verslagen

‘Lucky Shot’, oorlogsdrama heeft plaatsgemaakt voor een ander leven. De trots straalt er nog steeds vanaf. Heldere blik, vastberaden houding. Op CFO Day 2018 hangen de luisteraars aan zijn lippen, in een sessie gefaciliteerd door Aon. Logisch: je wordt voor Nederland uitgezonden naar levensgevaarlijk Uruzgan, daar gaat het mis, zwaargewond keer je huiswaarts. En dan blijk je ook nog eens slachtoffer van eigen vuur, van Nederlandse kogels. Maar opgeven, bij de pakken neerzitten? No way.

“Mijn levensverhaal gaat over keuzes maken. En over geluk. Op mijn 17e was ik klaar met mijn VWO. Ik was een slimme jongen. Ik dacht, ik ga bij Defensie werken. Dat lijkt me fantastisch.”

>> Bekijk alle foto's van CFO Day 2018 en de Preconference
>> Lees meer verslagen:
– CFO Award 2018 voor Geraldine Matchett
– CFO Award 2018 voor Aart Duijzer
– CFO DAY 2018 Robert Jan van de Kraats wint CFO Lifetime Achievement Award
– Opening CFO Day 2018: “Balanceren is het slechtste wat je kunt doen”
– Hoe jonge medewerkers vastlopen in laag klei

Maar Van de Kuilen koos niet voor een officiersopleiding aan KMA of KIM. En zijn moeder zag het soldatenleven niet zitten. “Ik dacht het niet”, zei ze, toen Marc om een handtekening vroeg. Nodig omdat hij nog minderjarig was.. “Ik heb je niet gebaard om je te laten kapotschieten.”

Zijn vader was toeschietelijker en zette wél die krabbel onder het Defensie contract. En uiteindelijk zijn moeder toch ook. Luchtmobiel in Schaarsbergen. Dat werd het. Anderhalf jaar opleiding, daarna de parate status..

“Marc, goed dat je er bent. Vergeet wat je allemaal hebt geleerd. We gaan over zes maanden naar Afghanistan, daar is alles anders”, kreeg hij in de kazerne te horen. “Oké”, antwoordde Marc. Zijn eerste uitzending naar Uruzgan bracht alles wat hij had verwacht. Spanning, kameraadschap, een doel.

“Na zes maanden keerde ik terug. En dacht; wat doe ik in dit verwende landje…Ik werd gek van zo’n jochie dat in een winkel van zijn moeder Nikes kreeg, maar Adidassen wilde. Twee weken eerder had ik een straatarm Afghaans jochie een paar afgetrapte Nikes gegeven. Dat kind was wél dolblij.”

Zes maanden later, ging hij weer. Andere eenheid, zelfde land. En tijdens de jaarwisseling kreeg zijn compagnie een briefing over een gevaarlijke en geheime opdracht. Op 12 januari 2008 vertrokken de soldaten van de Luchtmobiele Eenheid in alle vroegte voor een verkenningsoperatie vanuit Kamp Holland, Tarin Kowt naar een onheilspellende locatie ergens diep in Uruzgan.

“We naderden het dorp en lagen meteen onder vuur. Toen dachten we ‘deze gasten kunnen we hebben’. We gaan ze uit het dorp verdrijven.”

Op een groot scherm worden beelden van Bushmasters en Patria’s getoond. Dan die nieuwsuitzendingen van NOS en RTL. Er wordt melding gemaakt van twee doden. En er is die 20-jarige soldaat Marc. Zwaargewond, beide benen kwijt. Een Blackhawk medivac helikopter brengt hem naar het veldhospitaal in Tarin Kowt. Zelf blikt Marc terug: “We gingen het gevecht aan met de Taliban. Als militair vind je dat fantastisch. In een huis aan de rand van een open veld brachten we de nacht door. Ik ging slapen, in een schuurtje. Na een uur werd ik wakker geschopt. Opstaan, we worden straks aangevallen. Ik die slaapzak uit, munitie mee, wilde naar boven. Ik moest naar mijn Bravo groep. Er werd gewezen. ‘Daar is je compagnie, een paar honderd meter die kant op’. En dan zie ik plotseling twee rode flitsen langskomen. De achterkant van een lichtgevende kogel, realiseer ik pas later. Ik draai me om en val. Ik lach om mezelf. Ik kan niet meer opstaan. Ik hijs me overeind en zie mijn eigen voetzolen. Ik schreeuw, ik roep, ik besef dat het helemaal fout zit. Die collega van 1 minuut geleden trekt me in de dekking. Binnen een uur ben ik in het ziekenhuis van Tarin Kowt, 24 uur later word ik wakker. Ik kijk, maar weet het al. Mijn benen, ze zijn weg. Dan ben je 20 jaar. Heb je alles meegemaakt. En dan wil je terug naar je moeder. Dat is het enige wat je wil. Tien dagen later zie ik haar bij terugkeer in Soesterberg. Dan krijg je door dat niet de wereld is veranderd, maar dat jij bent veranderd, Je krijgt door dat je loopbaan bij Defensie klaar is.”

’s Lands hoogste militair, generaal Dick Berlijn, bezoekt hem in het ziekenhuis. “Marc, ik heb slecht nieuws. Je bent door vuur van eigen troepen geraakt.” De soldaat zonder benen reageert woedend. Zegt dingen die hem normaal zijn baan hadden gekost. “Hoe bestaat zoiets. Dit kan niet, dacht ik. Na onderzoek bleken we honderd kleine foutjes te hebben gemaakt, waardoor we tegenover elkaar waren komen te staan. Zonder dat we het wisten Ik kon niet slapen die nacht. Om 3 uur vroeg ik mezelf af: wat maakt het eigenlijk uit, wie het heeft gedaan…”

Of ik ga slachtoffer worden. Of ik ga iets super vets doen. Zegt hij die nacht tegen zichzelf. Die ochtend word hij wakker met een glimlach.

“Binnen twee weken waren mijn wonden zo hersteld dat ik kon revalideren. ‘Wat kom je hier doen?’ vroegen ze me in het revalidatiecentrum .’Ik wil hier lopend de poort uit’. Luidde het antwoord.

Twee jaar lang oefent en traint hij. Om te leren lopen. Na twee jaar 1200 meter, met een wandelstok.

En dan een belangrijk besluit: “Wat ben ik in vredesnaam aan het doen? Ik voldoe niet aan het normale beeld. Auto, vriendin, maar niet gelukkig. Het niet kunnen lopen zorgde ervoor dat ik niet gelukkig werd. Ik heb mijn auto gepakt, buiten de poort geparkeerd. Prothesen aangedaan, naar buiten gelopen en ingestapt. Benen afgedaan en nooit meer aangetrokken. Ik was beter in m’n rolstoel dan met die prothesen.” 

En dan dat nieuwe leven. Rolstoelbasketbal! “Ik had er talent voor… Hoe kan dat, een mens wordt daarvoor niet geboren. Maar ik vond het fantastisch.” 

Marc zoekt het nummer van de bondscoach op. “Hoi met Marc. Ik wil met jullie meetrainen. Ik was zo slecht. Maar ik mocht meedoen. In 2010. Europees kampioen. In 2011 weer. Tijdens de finale, Canada versus Australië zat ik aan de rand van het veld. En ik kreeg die knal voor mijn kop. Dit wil ik ook! Rio 2016. Dat moest. Mijn doel. Diëtiste, mental en fysiek coaches. We plaatsten ons voor het WK in Zuid Korea.”

Trainen op Papendal, een echte baan als professioneel rolstoelbasketballer in Hamburg. Maar in Seoul werden de Nederlanders 16e. “We verloren zelfs van  Iran. Met onze hightech rolstoelen.

Het was onze pure arrogantie. Die verkeerde benadering.

Ik was verhuisd naar Parijs, naar een ander professioneel team. En acht jaar nadat ik in Afghanistan van een dak was geschoten, had ik die kwalificatie gehaald!”

Marc was de gelukkigste mens ter wereld. Hij mocht het verschil maken. Het was gelukt. Het team werd 7e. “Er had veel meer ingezeten. Shit happens. Gelukkig wonnen we die laatste match om de 7e plek van Duitsland. Dat is dan wel weer mooi.”

En toen was het klaar. Marc nam afscheid van de sport. Ook om ruimte te maken voor anderen.

En nu, op zijn dertigste pas: “Ik werk, vertel over mijn ervaringen. Maar heb ik een doel? Nee! Heerlijk vind ik dat. Ik ben een broekie, vergeleken met jullie, een soort hippie. Ik geniet zo.”

Het leven is 10 procent wat je overkomt en 90 procent hoe je ermee omgaat. Het klinkt afgezaagd, maar Marc weet dat het waart is.

“Met benen had ik niet gelukkiger kunnen zijn dan ik vandaag ben. Dat kan ik zeggen, want het is waar.” 

De schutter die hem per ongeluk invalide maakte, heeft hij ontmoet. “Die jongen heet Luc. Hij is schuldig bevonden zonder dat straf werd opgelegd. Hij vertelde het niet aan zijn naasten, na terugkomst uit Afghanistan. En toen kreeg hij een motorongeluk, liep een verlamde arm op. Hij dacht dat het recht had gezegevierd, dat hij die ‘straf’ had verdiend.”

Onzin natuurlijk. Marc en Luc ontmoetten elkaar voor het eerst in een kroeg in Utrecht. En nu zijn ze vrienden voor het leven, zien elkaar zeker twee keer per maand.”

En zijn moeder? Die heeft nooit een onvertogen woord gezegd. Ondanks dat ze destijds tegen zijn keuze voor het soldatenberoep was. “Ze had door, en weet, nog steeds, dat Defensie toen mijn plek was. En nu weet ze hoe goed het met me gaat. Ja, ik krijg wel weer een doel in het leven. En tot die tijd ben ik die blije hippie.” 
 

Bent u volgend jaar ook bij CFO Day?
Wilt u aanwezig zijn bij CFO Day op 5 juni 2019? Wilt u het hele jaar door netwerken op topniveau? Treed dan toe tot de CFO Association, dé exclusieve community van CFO’s en FD’s in Nederland. Als lid bent u welkom tijdens de exclusieve CFO Association Fora en toonaangevende congressen zoals CFO Day, Executive Day, Private Equity Summit en Leadership in Finance Summit. Evenementen vol inspiratie, interactie, knowhow, hoog niveau aan hospitality en netwerken met collega CFO’s en FD’s. Tevens ontvangt u CFO Magazine. Sluit u nu aan. Lees hier meer.

Ook interessant voor u als Executive Financial:  
1. Save the Date in 2018. Ontmoet CFO's en Financieel Directeuren tijdens inspirerende events. Bekijk alle evenementen hier. 
2. Vergroot uw kennis met opleidingen van topniveau. Bekijk trainingen en cursussen voor u en uw collega’s op AlexVanGroningen.nl.